Laboratory for Research in Art and the Public Sphere
department of architecture | university of patras
aporrox Διάλεξη και συζήτηση στο πλαίσιο του μαθήματος «Εικαστικές / Αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στην Πόλη 2: Τι είναι Δημόσια Τέχνη;».
Καθηγητής Πάνος Κούρος.
Τρίτη 21 Μαίου 2024, 11:00
H Μαρίτα Τάταρη, Αν. Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών, θα μιλήσει στο μάθημα για το έργο του J. L. Nancy γύρω από την κοινότητα και την επίδρασή του στη διαλογική αισθητική και στις κοινωνικές πρακτικές της δημόσιας τέχνης.
Ο Ζαν-Λυκ Νανσύ στην Επίδαυρο. Φωτ.: Μ. Τάταρη, 2015.
A teach-in for all architecture students. November 11, 2023
Dear architecture students around the world
Let’s face it, architecture is settler colonialism’s best friend.
It is a reality that you may or may not learn at school, but it feels like our political duty to provide the necessary tools to those of you who are interested in engaging with it.
We are currently millions to feel powerless witnessing from afar the genocide currently unfolding on Palestinians of Gaza.
Fighting this powerlessness means organizing for tomorrow to support, at our own scale, the Palestinian struggle for liberation.
In order to do so, we need to be useful where we can.
For you, architecture students, this may mean understanding the geography and architecture of Israeli settler colonialism in Palestine to then be able to act upon this understanding.
This is why we are proposing a teach-in by The Funambulist editor-in-chief Léopold Lambert, who will introduce the various architectural embodiments of settler colonialism in Palestine.
November 11, 2023
6PM Paris time*
10:30PM Bombay time
7PM Johannesburg time
12PM New York time
11AM Bogota time
9AM Los Angeles time
(*make sure to double-check your time zone in case we did a mistake in the following hours
(cf. daylight savings, etc.))
*
*
SUMMARY OF THE TEACH-IN ///
1/ A comprehensive cartographic understanding of settler colonialism in all Palestine (West Bank + Gaza + ‘48, i.e. Israel)
2/ The architecture of apartheid in the West Bank and Jerusalem (walls, fences, colonies, roads, and checkpoints)
3/ The infrastructure of the siege on Gaza since 1967
4/ Architecture and the continuing Nakba in ‘48 Palestine
5/ Palestinian Refugee Camps: An architectural resistance?
*
*
If you would like to attend this teach-in, please register by filling the form below.
Πάνος Κούρος
Το 2002 η Αθήνα ζούσε στον πυρετό των Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν η χρονιά που νομοθετήθηκε η χωροθέτηση του μουσείου μέσα στον αρχαιολογικό χώρο της Ακαδημίας Πλάτωνος. Την ίδια χρονιά, η ομάδα Αστικό Κενό πραγματοποίησε τη δράση Αποχαιρετώντας την ελεύθερη πόλη – γεύμα στην Ακαδημία Πλάτωνος. Μπορούμε να σκεφτούμε το γεύμα αυτό ως ένα ενσώματο, συμμετοχικό (και όπως έχω γράψει, μνημοτεχνικό) συμβάν, που επισήμανε τη σημασία του ελεύθερου και ανοιχτού δημόσιου αρχαιολογικού χώρου για την πόλη. «Στην πίεση της εξυγίανσης και κεντρικού ελέγχου που υφίστανται οι δημόσιοι χώροι στην προ-Ολυμπιακή Αθήνα, το γεύμα στην Ακαδημία θέλει να υπενθυμίσει τη δυνατότητα του δημόσιου χώρου να δεξιώνεται τη διαφορά και τη δυνατότητα των ερειπίων να φιλοξενούν την περιπλανώμενη αναζήτηση ελεύθερης κίνησης μέσα στη ζωή της πόλης.» (βλ. urbanvoidathens.wordpress.com/actions/urban-void-9/) Είναι σήμερα το πάρκο στην Ακαδημία Πλάτωνος ένα επιτυχημένο παράδειγμα συνδυασμού ανεπίσημου πάρκου και ανοιχτού αρχαιολογικού χώρου, όπου ο δημόσιος χώρος λειτουργεί προσελκύοντας διαφορετικούς ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες που τον βιώνουν από κοινού. Συνδυάζει τη δημόσια λειτουργία του πάρκου και την εμπειρία σύνδεσης των αρχαιοτήτων με την καθημερινή ζωή. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο αρχαιολογικό πάρκο του Φιλοπάππου, έναν επίσης ανοιχτό αρχαιολογικό χώρο στην Αθήνα, με ελεύθερη πρόσβαση όλες τις ώρες. Χρειάζεται να επιμείνουμε στη σημασία αυτής της ποιότητας αστικής ζωής (που αποσιωπάται προκειμένου να αναδειχθεί το αφήγημα της «ανάπτυξης» και «αναβάθμισης της καθημερινότητας των κατοίκων») και να την θέσουμε εξαρχής ως ζητούμενη σε κάθε εγχείρημα σχεδιασμού του αρχαιολογικού πάρκου.
Το πάρκο ενός μουσείου, το πάρκο που σχεδιάζεται γύρω από ένα μουσείο και ανήκει σε αυτό δεν είναι ίδιος δημόσιος χώρος με εκείνον ενός πάρκου. Στο πάρκο ενός μουσείου αναπτύσσονται επιτηρούμενες έμμεσα ή άμεσα δραστηριότητες, που περιορίζουν την ελευθερία και το δικαίωμα στην ταυτότητα που παρέχει ο δημόσιος χώρος. Ο σχεδιασμός του ακολουθεί δυνατότητες και περιορισμούς που επιβάλλονται από τη λειτουργία του μουσείου. Αντίθετα, το πάρκο, όπως το γνωρίζουμε στην ιστορική παράδοση του αστικού δημόσιου πάρκου (που έχει τις απαρχές στον αγγλικό πάρκο-τοπίο του διαφωτισμού) βασίζεται στον ανοιχτό, λειτουργικά ελεύθερο χώρο που προσφέρει χώρους συναναστροφής και ορατότητας αλλά και απομόνωσης και μη ορατότητας, χώρους ετερογενείς, απροσδόκητους σε όλες τις κατηγορίες πολιτών, χωρίς διάκριση. Έχουμε ακόμη σήμερα την εμπειρία του δημοκρατικού αυτού αστικού πάρκου.
Η ανέγερση ενός μουσείου μέσα στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος μετατρέπει το πάρκο σε πάρκο μουσείου. Θα πρέπει να δούμε την πολιτική αυτή απόφαση στο πλαίσιο μιας τάσης μουσειοποίησης των πάρκων, η λειτουργία των οποίων συνδέεται με πυκνά πολιτιστικά προγράμματα και εμπορικές δραστηριότητες, που ρυθμίζουν συμπεριφορές και δημιουργούν αποκλεισμούς. Όλο και περισσότερο, ο σχεδιασμός των πάρκων τον 21ο αιώνα συνδέεται με στρατηγικές νεοφιλελεύθερης αστικής ανάπτυξης με ισχυρές συμπράξεις που ευνοούν την συσσώρευση ιδιωτικού κεφαλαίου, την υπεραξία ακινήτων, την τουριστικοποίηση, χωρίς καμία κοινωνικο-χωρική πολιτική που να αποτρέπει τον εκτοπισμό των κατοίκων και την εκτόξευση των ανισοτήτων. Τυπικό παράδειγμα είναι το High Line στη Νέα Υόρκη, ένα πάρκο με επιτηρούμενο δημόσιο χώρο, στο οποίο μπορούν να κοιμηθούν τουρίστες αλλά όχι άστεγοι, σχεδιασμένο ως τουριστική ατραξιόν και μοντέλο υπερ-εξευγενισμού της περιοχής του Chelsea. Το High Line είναι ταυτόχρονα παράδειγμα «πράσινου εξευγενισμού» ή «οικο-εξευγενισμού», όπου η φύση, τα ερείπια και το πράσινο χρησιμοποιούνται ως εργαλεία για την ανατίμηση της αξίας των ιδιοκτησιών.
Η μουσειοποίηση του πάρκου της Ακαδημίας Πλάτωνος οδηγεί σε ένα νέου τύπου ελεγχόμενο δημόσιο χώρο. Το επιχείρημα δεν είναι τόσο ότι η ανέγερση του μουσείου θα περιορίσει την έκταση του δημόσιου χώρου, όσο ότι θα αλλάξει ριζικά τον χαρακτήρα του, όπως τον εννοούμε ως χώρο δράσεων και διαδράσεων ανάμεσα σε διαφορετικούς ανθρώπους και ομάδες, που αναπτύσσονται ελεύθερα, χωρίς να υπόκεινται σε έλεγχο. Το κίνημα για την «ισότητα στα πάρκα» είναι ένας από τους τρόπους για την ανατροπή του σημερινού σχεδίου μουσειοποίησης του πάρκου και του αποπολιτικοποιημένου, ψευδο-δημόσιου χώρου που εγκαθιστά. Και ταυτόχρονα, για την ανάσχεση του πράσινου εξευγενισμού της περιοχής που θα ακολουθήσει.
Φωτ.: Πάρκο μουσείου, Παρίσι, Quai Branly, Πάνος Κούρος 2023
Aντι-μνημεία στα ερείπια αυτοσχέδιων καταυλισμών «ζούγκλας»
Πάνος Κούρος, Καθηγητής, Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήμιο Πατρών
με τους/τις φοιτητές/-τριες αρχιτεκτονικής : Κωνσταντίνα Βαρτζιώτη, Ιωάννα Παπαϊωάννου, Δημήτρη Πασχάλη, Ειρήνη Τζεδάκη
H εισήγηση θα παρουσιάσει μια αρχειακή μεθοδολογία για το σχεδιασμό αντι-μνημείων, εστιάζοντας σε ανοιχτά και επιτελεστικά μοντέλα μνημόνευσης που, εκτός άλλων, ενσωματώνουν διαδικασίες της αρχαιολογίας για να εμπλέξουν ενεργά τους πολίτες στις εργασίες της μνήμης, ανεγείροντας ανταγωνιστικές δημόσιες σφαίρες. Η μεθοδολογία αναπτύχθηκε στο πλαίσιο των ερευνητικών δράσεων και μαθημάτων του Εργαστηρίου Έρευνας Τέχνης στη Δημόσια Σφαίρα του Πανεπιστημίου Πατρών. Η έρευνα εστίασε στον αυτοσχέδιο καταυλισμό προσφύγων στις εκβολές του ποταμού Μείλιχου στην Πάτρα που ισοπεδώθηκε από τις αρχές το καλοκαίρι του 2009. Με την κατεδάφιση των κατοικιών και την ολοσχερή καταστροφή του οικισμού, έχει αφανιστεί κάθε υλικό ίχνος και έχει διαγραφεί η μνήμη του από την ιστορία της πόλης. Οι εργασίες εστίασαν στην ανεύρεση και επιτελεστική αρχειοθέτηση των οπτικο-ακουστικών αφηγήσεων που δημιούργησαν και δημοσίευσαν στο διαδίκτυο οι ίδιοι οι κάτοικοι του καταυλισμού, καθώς και στους τρόπους επανεισαγωγής τους στη δημόσια σφαίρα και στο δημόσιο χώρο ως μέρος των σεναρίων των αντι-μνημείων. Ο σχεδιασμός των αντι-μνημείων διατηρεί την πρόθεση συμβολικής ενσωμάτωσης της απώλειας και της εξαφάνισης σε ένα διευρυμένο πεδίο μνημόνευσης, που περιλαμβάνει το περιβαλλοντικό και οικονομικό οικοσύστημα: τον υπολειμματικό αστικό χώρο εγκατάστασης του καταυλισμού, καθώς και την κυριολεκτική ζούγκλα που διαδέχθηκε τον καταυλισμό-ζούγκλα, όπως ονομάζουν οι αρχές τις μορφές αυτές οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στην Πάτρα, στο Calais και αλλού.
Eπιστημονική συνάντηση Αρχαιολογικοί Διάλογοι 2023, στη Σύρο, 27-29 Μαίου
Συντονιστής: Πάνος Κούρος, Καθηγητής, Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήμιο Πατρών
H συνεδρία θα συζητήσει μεθόδους και πρακτικές της σύγχρονης τέχνης που εκκινούν από τις έννοιες της αντι-μνήμης και του αντι-μνημείου, για να φέρουν στο παρόν χαμένες και αποσιωπημένες ιστορίες της σύγχρονης μετανάστευσης, εμπλέκοντας ενεργά τους πολίτες στην εργασία της μνήμης. Πώς μπορούμε να εργαστούμε για τη σημείωση της μνήμης των εμπειριών ζωής στους κατεστραμμένους προσφυγικούς καταυλισμούς ή στις απομονωμένες ζώνες τράνζιτ; Πώς ερχόμαστε σε επαφή με τραυματικές πτυχές της πρόσφατης ιστορίας της πόλης και δημιουργούμε ένα πεδίο ενεργής μνήμης που αντιτίθεται στις κυρίαρχες αφηγήσεις και προκαλεί το κοινό να πάρει θέση για αυτό που συνέβη, για τις ανθρώπινες απώλειες, τις μη αναγνωρισμένες παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων; Πώς ενεργοποιούμε την κοινωνική μνήμη όταν δεν έχει απομείνει κανένα υλικό ίχνος; Πώς διαχειριζόμαστε τα ψηφιακά ευρήματα; Πώς μπορούμε, χρησιμοποιώντας μεθόδους της αρχαιολογίας, να παρέμβουμε στις κατασκευές της μνήμης, δημιουργώντας διαλογικές δημόσιες σφαίρες και δυνατότητες πολιτικού ανταγωνισμού και δράσης;
Τα αντι-μνημεία που σχεδιάστηκαν με αφορμή τα μεγάλα τραυματικά γεγονότα του 20ου αιώνα ανέδειξαν αντι-ιεραρχικές, αντι-θεαματικές, επιτελεστικές και εφήμερες πρακτικές σημείωσης της μνήμης, ενσωματώνοντας συμβολικά την απώλεια και την εξαφάνιση. Η σύγχρονη συνθήκη βίαιου εκτοπισμού και μετακίνησης στις πολιτικές και πολιτισμικές αλληλεξαρτήσεις προτρέπει να φανταστούμε τρόπους κατασκευής της μνήμης σε ένα σύνθετο, διευρυμένο πεδίο που περιλαμβάνει ταυτόχρονα τους μετασχηματισμούς και τις επιπτώσεις στο γήινο και οικονομικό οικοσύστημα. Σε αυτό το πεδίο αποκτούν σημασία τόσο η ιστορία ανακυκλήσεων των υλικών και διαδικτυακών ιχνών όσο και τα ασταθή χωρικά τους πλαίσια στις γεωλογικές, οικονομικές και μιντιακές τους διαρθρώσεις και συγκρούσεις.
Πάνος Κούρος, Καθηγητής, Τμήμα Αρχιτεκτόνων, Πανεπιστήμιο Πατρών και Κωνσταντίνα Βαρτζιώτη, Ιωάννα Παπαϊωάννου, Δημήτρης Πασχάλης, Ειρήνη Τζεδάκη, φοιτητ(ρι)ες αρχιτεκτονικής: Aντι-μνημεία στα ερείπια αυτοσχέδιων καταυλισμών «ζούγκλας».
Γιάννης Παπαδόπουλος, Βάλτοι, έλη και τέλματα ως ασταθή μνημεία.
Μαρία Λάλου και Skafte Aymo–Boot, Το Αντιμνημείο, προβολή ταινίας (16’).
Στα νέα φύλλα 6,7,8 της έκδοσης απορρώξ παρουσιάζονται εργασίες που σχεδιάστηκαν στο πλαίσιο ενός πειραματικού τρόπου διεξαγωγής του μαθήματος Εικαστικές Τέχνες στη δεύτερη καραντίνα, το φθινόπωρο του 2020. Οι εργασίες εστίασαν στην κατασκευή ζωντανών χώρων επικοινωνίας που αντιστάθμισαν την απομόνωση της εικονικής εκπαίδευσης. H χρήση του zoom ως εικαστικού μέσου διευρυμένης περφόρμανς που συνδέει δρώντα πρόσωπα και χώρους πίσω από την οθόνη των τηλε-συναντήσεων, η ανάδειξη χώρων συσχέτισης με τον/την άλλο/-η στην έρημη πόλη, διαμέσου της αναμονής, η ενεργοποίηση ηχητικών μέσων για την αντίληψη και επανοικειοποίηση του χώρου, ήταν κάποιες από τις καινοτόμες ιδέες που αναπτύχθηκαν, συμβάλλοντας με νέους τρόπους και μεθοδολογίες στην εικαστική εκπαίδευση των αρχιτεκτόνων στην μετά την καραντίνα εποχή. /βλ. aporrox.upatras.gr
Σύμβαση για τα δικαιώματα του/της καλλιτέχνη/-ιδας κατά τη διάθεση του έργου τέχνης
Translated by: Panos Kouros, Paraskevi Kountouri, Erifili Maroniti. Graphic adaptation: Yiannis Papadopoulos. Aporrox 5 (2,2), 25.4.2022, University of Patras, Patras, 2021.
Eλληνική έκδοση (μετάφραση και προσαρμογή στην ελληνική νομολογία) της «Σύμβασης για τα δικαιώματα του/της καλλιτέχνη/-ιδας» που συνέταξε ο Seth Siegelaub σε συνεργασία με τον Robert Projansky το 1971.* Η ελληνική έκδοση εισαγάγει λειτουργικά τη Σύμβαση στο σημερινό, πολύ διαφορετικό, παγκοσμιοποιημένο σύστημα τέχνης. Προσκαλεί την καλλιτέχνιδα να ασκήσει το δικαίωμα στη Σύμβαση και παράλληλα να αναγνωρίσει ότι οι νομικοί όροι διάθεσης και κυκλοφορίας του έργου μπορούν να είναι μέρος της πολιτικής του δυνατότητας. Το δικαίωμα στη σύμβαση είναι ένας από τους τρόπους απόκρισης στις ακραίες ανισότητες της σημερινής οικονομίας της τέχνης (επισφάλεια, απλήρωτη εργασία, υπερσυσσώρευση πλούτου, κ.α.), θέτοντας την εργασία (στις έμφυλες και άλλες διαστάσεις της) στο κέντρο της καλλιτεχνικής παραγωγής, όχι ως θεματική και αναπαράσταση, αλλά ως μέσο παρέμβασης στις πραγματικές συνθήκες του έργου.
‘Εντυπη και ψηφιακή έκδοση. H ψηφιακή έκδοση είναι δαιθέσιμη στο απορρώξ 4, 5, 2022: aporrox.upatras.gr
Εσθήρ Λέμη
Συνθέτις, Εικαστικός
Αναζητώντας τον ήχο στη μνήμη / πρακτικές μουσικής σύνθεσης
Τρίτη 2 Μαίου 2023, 19:00
Σχεδιαστήριο 5
Through the Looking Sound (2019) Γραφική παρτιτούρα για πιάνο με ειδικό περιστρεφόμενο κάτοπτρο (καλειδοσκόπιο)
Ο ήχος που καλείται να επενδύσει μια εικόνα είναι μια σύνθετη διαδικασία. Μια εικόνα αρχείου και το κείμενο που την περιγράφει μπορούν να δώσουν αρκετές πληροφορίες για ένα θέμα. Η ηχητική επένδυση μιας τέτοιας κατασκευής μπορεί να αποπροσανατολίσει από την αρχική στόχευση ή να εμβαθύνει στη θεματική της. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ηχητικό σχεδιασμό στις (εικαστικές ή πολυμεσικές) εγκαταστάσεις. Η συνύπαρξη του ήχου σε μια τέτοια κατασκευή δίπλα σε άλλες μορφές τέχνης θέτει πάντα τα ίδια προβλήματα αντίστιξης μεταξύ των τεχνών και των τεχνοτροπιών, θέματα μικροδομής και μακροδομής και, εντέλει, θέματα σύνθεσης.
Η συζήτηση για τον ήχο ξεκινάει με μια σειρά πρωταρχικών ορισμών και παραδοχών, όπως τη διαφορά μεταξύ θορύβου και ήχου υποβάθρου, τους ορισμούς που είναι κοινοί σε όλα τα πεδία των τεχνών εφορμώντας από τη μορφολογία της μουσικής σύνθεσης και σίγουρα προϋποθέτει την αντίληψη της χρονικότητάς και της χωρικότητάς του.
– – –
Η Δρ. Εσθήρ Λέμη ( PhD Φιλοσοφική Αθηνών, Τμήμα Μουσικών Σπουδών 2011, ZHDK Master of Electroacoustic Music 2009 Ζυρίχη, UDK Master of Arts 2003 Βερολίνο, ΑΣΚΤ Τμήμα Ζωγραφικής 1999) διδάσκει ηλεκτρονική μουσική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Ήχου και Εικόνας και SFX για Κινούμενο Σχέδιο στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Είναι υπότροφος ΙΚΥ (ΑΣΚΤ / εργαστήριο Ν. Κεσσανλή 1998), του Ιδρύματος Ωνάση (ΜΑ στη Γερμανία), της Ελβετικής Κυβέρνησης (ΜΑ στην Ελβετία) και του Ιδρύματος Προποντίς (PhD στην Ελλάδα). Για το ερευνητικό της έργο έχει χρηματοδοτηθεί από το SNF- Swiss National Science Foundation για την συμμετοχή της στην ερευνητική ομάδα Immersive Swarm Spaces του μεταπτυχιακού τμήματος Μουσικής του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης (2009-2011) και ήταν η πρώτη ευρωπαία καλλιτέχνις στην οποία απονεμήθηκε η υποτροφία Fulbright-Schuman (2014) για την μεταδιδακτορική της έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (Η.Π.Α.) στο τμήμα Performing Arts Technology. Ως εικαστικός έχει συμμετάσχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και εγκαταστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ως συνθέτης δημιουργεί κυρίως γραφικές παρτιτούρες που συνδυάζουν εικόνα-ήχο-κίνηση και φωτισμούς και το ερευνητικό της έργο εστιάζει στην θεωρητική ανάπτυξη νέων μοντέλων επιτέλεσης και νέων χειρονομιών στη χρήση των ηχητικών της πηγών.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Γεωργία Σαγρή
Καλλιτέχνιδα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών
ΔΙΑΛΕΞΗ
Οι Παθολογίες της Απόδοσης (Περφορμανς) – Ιαματικές Ρυθμολογίες
Στο πλαίσιο των μαθημάτων Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων
Τρίτη 14 Μαρτίου 2023, 19:00
Σχεδιαστήριο 5
Semiotics of the Household. 2018, Performance, Hester Street, New York, © Geogria Sagri
Οι Παθολογίες της Απόδοσης (Περφορμανς) – Ιαματικές Ρυθμολογίες
Πού ενεργοποιείται το σώμα σήμερα; Στα Airbnb; Στις αίθουσες αναμονής; στο σπίτι -αν έχουμε ένα μέρος που να λέμε σπίτι-; στους προσφυγικούς καταυλισμούς; Στο χρώμα των μασκών μας; Στο δρόμο; Στην ψευδαίσθηση; Ενώ κάνουμε κλάμπινγκ; Εντός των εκθεσιακών χώρων; Στο άυλο σύμπαν των δικτύων; Μέσω των ΜΜΕ; Στα όρια της επιθυμίας; Σε διαφημιστικές καμπάνιες; Μέσα σε μυστικά περάσματα; Στο γυμναστήριο; Στα φάρμακα που παίρνουμε; Στα ίχνη του διλήμματος; Στα εκτεταμένα πεδία των συγκρούσεων; Όποια και αν είναι η περίπτωση, αυτό που τελικά αντιλαμβανόμαστε, είναι οι σύγχρονες μεταβάσεις του σώματος που αντικατοπτρίζουν την ίδια την απόδοση -περφορμανς- του σώματος στη σύγχρονη κοινωνία. Ένα σώμα που βρίσκεται πάντα υπό πίεση να εκθέσει τους ίδιους τους ρόλους, τα σενάρια, τις χορογραφίες της υποκειμενικότητας του ώστε να μπορεί να συμπεριληφθεί, να αξίζει ως σώμα που έχει σημασία να υπάρχει, ώστε να ζει και να είναι.
– – –
Η Γεωργία Σαγρή είναι καλλιτέχνης. Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας (Ελλάδα) και Νέας Υόρκης (Αμερική). Διετέλεσε Λέκτορας στο Τμήμα Τέχνης και Νέων Μέσων της Πολυτεχνικής Σχολής της Ζυρίχης (ZHdk) το διάστημα 2016-2019. Το 2019 ανακηρύχθηκε Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στην τέχνη της περφόρμανς. Κεντρικό στοιχείο της πρακτικής της είναι η συστηματική διερεύνηση της περφόρμανς ως ένα συνεχώς εξελισσόμενο πεδίο της κοινωνικής και της οπτικής ζωής, συνδεδεμένο αν και διακριτό από τη διαλεκτική της αναπαράστασης που συναντάται στις παραστατικές τέχνες. Εκτός από το μέσο της περφόρμανς, το έργο της εμπεριέχει την συγγραφή, την γλυπτική, το βίντεο, την εγκατάσταση και το σχέδιο. Συχνά η δουλειά της χαρακτηρίζεται από τη διαρκή της εμπλοκή σε πολιτικά κινήματα, την πάλη και την επαναξιολόγηση των εννοιών της αυτονομίας, της ενδυνάμωσης και της αυτο-οργάνωσης.
Το 2014 δημιούργησε τον ημι-δημόσιο/ημι-ιδιωτικό χώρο Ύλη[matter]HYLE, (hyle.gr), στο κέντρο της Αθήνας. Αυτή την περίοδο, συνεχίζει την ερευνητική της πρακτική αυτο-θεραπείας και ανάρρωσης “ΙΑΣΗ”, με την υποστήριξη τριών ιδρυμάτων τέχνης: Mimosa House (Λονδίνο), ΤΑΥΡΟΣ (Αθήνα) και το De Appel (Άμστερνταμ). Η μονογραφία της δημοσιεύθηκε από το Sternberg Press σε ακολουθία με τις αναδρομικές εκθέσεις “Georgia Sagri Georgia Sagri” στο Kunstverein Braunschweig και “Georgia Sagri and I” στο Portikus, Φρανκφούρτη.
Το έργο της έχει παρουσιαστεί διεθνώς σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων: DESTE Prize: An Anniversary Exhibition, 1999-2015, Cycladic Museum, Athens, Greece (2017); Bread and Roses, Museum of Modern Art, Warsaw, Poland (2016); The Eccentrics, SculptureCenter, New York, USA (2016); Secret Surfaces, KW Institute for Contemporary Art, Berlin, Germany (2016); exhibita.ch/EAT THE TOOL, Forde, Geneva, Switzerland (2015); my first science fiction book, Religion, KW Institute for Contemporary Art, Berlin, Germany (2015); Mona Lisa Effect, Kunsthalle Basel, Basel, Switzerland (2014); Williamsburg 2013 at ProBio, Expo 1: New York, MoMA PS1, New York, USA (2013); SALOON: There is no country in our hearts, Museum Of Modern Art, Warsaw, Poland (2013); Luminous Interval: The D. Daskalopoulos Collection, Guggenheim Bilbao, Spain (2011); Live Portfolio at the Grand Openings: Return of the Blogs, MoMa, New York, USA (2011); OWEN, Macedonian Museum, Thessaloniki, Greece (2011); This is a party at Panic Room, The Dakis Joannou Collection, DESTE Foundation, Athens, Greece (2006).
Έχει συμμετάσχει στις διεθνείς εκθέσεις documenta 14 (2017), Manifesta 11 (2016), Istanbul Biennial (2015), Lyon Biennial (2013) and Whitney Biennial (2012), Biennial 3: Thessaloniki Biennial (2011), Athens Biennial (2007).
– – –
Exposed to the Unknown: Paul B. Preciado and Georgia Sagri in conversation
MOUSSE 58
https://georgiasagri.com/wp/wp-content/uploads/2020/10/PRECIADO-SAGRI-DOUBLE.pdf
Πρόσκληση ενδιαφέροντος για τη συμμετοχή ενός/μίας φοιτητή/-τριας του Τμήματος Αρχιτεκτόνων στο αμοιβόμενο Πρόγραμμα ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ της Βουλής των Ελλήνων
Το πρόγραμμα ΔΙΑΠΛΑΣΙΣ του Τμήματος Επιμόρφωσης της Βουλής των Ελλήνων έχει αντικείμενο την παραγωγή ντοκυμαντέρ, τα οποία προβάλλονται από το Κανάλι της Βουλής στη ζώνη «ΦοιτηΤΙΒΙσματα». Πρόκειται για ένα εξαμηνιαίο διαπανεπιστημιακό πρόγραμμα, αμοιβόμενο απευθείας από την Βουλή των Ελλήνων, μέσω πρακτικής άσκησης. Στο φετινό πρόγραμμα συμμετέχουν 37 Πανεπιστημιακά Τμήματα από 18 Πανεπιστήμια. Η έναρξη του προγράμματος θα γίνει με τηλε-συνάντηση το Σάββατο 4 Μαρτίου. Η διάρκεια της επιδοτούμενης πρακτικής άσκησης είναι εξάμηνη (1/3-31/8). Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να ασχοληθούν με τις ταινίες τους έως τον προσεχή Οκτώβριο που πρέπει να τις παραδώσουν. Οι συναντήσεις είναι 5 έως 6 και συνήθως διαρκούν 2-3 ώρες.
Η πρόσκληση απευθύνεται σε φοιτητές και φοιτήτριες του Τμήματός μας από το 3ο έτος και μετά, με ενδιαφέρον στην οπτικο-ακουστική δημιουργία. Θα επιλεχθεί ένας/μία φοιτητής/-τρια από το Τμήμα Αρχιτεκτόνων. Κριτήρια επιλογής είναι η αριστεία, ο χαρακτήρας (συνεργατικότητα σε πλαίσιο ομάδας), οι καλλιτεχνικές δεξιότητες και το γνήσιο ενδιαφέρον για την οπτικο-ακουστική δημιουργία.
Οι ενδιαφερόμενοι/-ες καλούνται να υποβάλουν αίτηση συμμετοχής, στέλνοντας mail στον Συντονιστή του Προγράμματος έως την Κυριακή 27/2 επισυνάπτοντας ένα pdf θεμάτων που έχουν εκπονήσει στα μαθήματα Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος.
Συντονιστής του Προγράμματος για το Τμήμα Αρχιτεκτόνων: Καθηγητής Πάνος Κούρος