Laboratory for Research in Art and the Public Sphere
department of architecture | university of patras
Διάλεξη και συζήτηση στο πλαίσιο του μαθήματος «Εικαστικές / Αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις στην Πόλη 2: Τι είναι Δημόσια Τέχνη;».
Καθηγητής Πάνος Κούρος.
Τρίτη 21 Μαίου 2024, 11:00
H Μαρίτα Τάταρη, Αν. Καθηγήτρια του Τμήματος Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Πατρών, θα μιλήσει στο μάθημα για το έργο του J. L. Nancy γύρω από την κοινότητα και την επίδρασή του στη διαλογική αισθητική και στις κοινωνικές πρακτικές της δημόσιας τέχνης.
Ο Ζαν-Λυκ Νανσύ στην Επίδαυρο. Φωτ.: Μ. Τάταρη, 2015.
Εσθήρ Λέμη
Συνθέτις, Εικαστικός
Αναζητώντας τον ήχο στη μνήμη / πρακτικές μουσικής σύνθεσης
Τρίτη 2 Μαίου 2023, 19:00
Σχεδιαστήριο 5
Through the Looking Sound (2019) Γραφική παρτιτούρα για πιάνο με ειδικό περιστρεφόμενο κάτοπτρο (καλειδοσκόπιο)
Ο ήχος που καλείται να επενδύσει μια εικόνα είναι μια σύνθετη διαδικασία. Μια εικόνα αρχείου και το κείμενο που την περιγράφει μπορούν να δώσουν αρκετές πληροφορίες για ένα θέμα. Η ηχητική επένδυση μιας τέτοιας κατασκευής μπορεί να αποπροσανατολίσει από την αρχική στόχευση ή να εμβαθύνει στη θεματική της. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ηχητικό σχεδιασμό στις (εικαστικές ή πολυμεσικές) εγκαταστάσεις. Η συνύπαρξη του ήχου σε μια τέτοια κατασκευή δίπλα σε άλλες μορφές τέχνης θέτει πάντα τα ίδια προβλήματα αντίστιξης μεταξύ των τεχνών και των τεχνοτροπιών, θέματα μικροδομής και μακροδομής και, εντέλει, θέματα σύνθεσης.
Η συζήτηση για τον ήχο ξεκινάει με μια σειρά πρωταρχικών ορισμών και παραδοχών, όπως τη διαφορά μεταξύ θορύβου και ήχου υποβάθρου, τους ορισμούς που είναι κοινοί σε όλα τα πεδία των τεχνών εφορμώντας από τη μορφολογία της μουσικής σύνθεσης και σίγουρα προϋποθέτει την αντίληψη της χρονικότητάς και της χωρικότητάς του.
– – –
Η Δρ. Εσθήρ Λέμη ( PhD Φιλοσοφική Αθηνών, Τμήμα Μουσικών Σπουδών 2011, ZHDK Master of Electroacoustic Music 2009 Ζυρίχη, UDK Master of Arts 2003 Βερολίνο, ΑΣΚΤ Τμήμα Ζωγραφικής 1999) διδάσκει ηλεκτρονική μουσική στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Ήχου και Εικόνας και SFX για Κινούμενο Σχέδιο στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Είναι υπότροφος ΙΚΥ (ΑΣΚΤ / εργαστήριο Ν. Κεσσανλή 1998), του Ιδρύματος Ωνάση (ΜΑ στη Γερμανία), της Ελβετικής Κυβέρνησης (ΜΑ στην Ελβετία) και του Ιδρύματος Προποντίς (PhD στην Ελλάδα). Για το ερευνητικό της έργο έχει χρηματοδοτηθεί από το SNF- Swiss National Science Foundation για την συμμετοχή της στην ερευνητική ομάδα Immersive Swarm Spaces του μεταπτυχιακού τμήματος Μουσικής του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης (2009-2011) και ήταν η πρώτη ευρωπαία καλλιτέχνις στην οποία απονεμήθηκε η υποτροφία Fulbright-Schuman (2014) για την μεταδιδακτορική της έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (Η.Π.Α.) στο τμήμα Performing Arts Technology. Ως εικαστικός έχει συμμετάσχει σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις και εγκαταστάσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ως συνθέτης δημιουργεί κυρίως γραφικές παρτιτούρες που συνδυάζουν εικόνα-ήχο-κίνηση και φωτισμούς και το ερευνητικό της έργο εστιάζει στην θεωρητική ανάπτυξη νέων μοντέλων επιτέλεσης και νέων χειρονομιών στη χρήση των ηχητικών της πηγών.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Γεωργία Σαγρή
Καλλιτέχνιδα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών
ΔΙΑΛΕΞΗ
Οι Παθολογίες της Απόδοσης (Περφορμανς) – Ιαματικές Ρυθμολογίες
Στο πλαίσιο των μαθημάτων Εικαστικών Τεχνών του Τμήματος Αρχιτεκτόνων
Τρίτη 14 Μαρτίου 2023, 19:00
Σχεδιαστήριο 5
Semiotics of the Household. 2018, Performance, Hester Street, New York, © Geogria Sagri
Οι Παθολογίες της Απόδοσης (Περφορμανς) – Ιαματικές Ρυθμολογίες
Πού ενεργοποιείται το σώμα σήμερα; Στα Airbnb; Στις αίθουσες αναμονής; στο σπίτι -αν έχουμε ένα μέρος που να λέμε σπίτι-; στους προσφυγικούς καταυλισμούς; Στο χρώμα των μασκών μας; Στο δρόμο; Στην ψευδαίσθηση; Ενώ κάνουμε κλάμπινγκ; Εντός των εκθεσιακών χώρων; Στο άυλο σύμπαν των δικτύων; Μέσω των ΜΜΕ; Στα όρια της επιθυμίας; Σε διαφημιστικές καμπάνιες; Μέσα σε μυστικά περάσματα; Στο γυμναστήριο; Στα φάρμακα που παίρνουμε; Στα ίχνη του διλήμματος; Στα εκτεταμένα πεδία των συγκρούσεων; Όποια και αν είναι η περίπτωση, αυτό που τελικά αντιλαμβανόμαστε, είναι οι σύγχρονες μεταβάσεις του σώματος που αντικατοπτρίζουν την ίδια την απόδοση -περφορμανς- του σώματος στη σύγχρονη κοινωνία. Ένα σώμα που βρίσκεται πάντα υπό πίεση να εκθέσει τους ίδιους τους ρόλους, τα σενάρια, τις χορογραφίες της υποκειμενικότητας του ώστε να μπορεί να συμπεριληφθεί, να αξίζει ως σώμα που έχει σημασία να υπάρχει, ώστε να ζει και να είναι.
– – –
Η Γεωργία Σαγρή είναι καλλιτέχνης. Ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας (Ελλάδα) και Νέας Υόρκης (Αμερική). Διετέλεσε Λέκτορας στο Τμήμα Τέχνης και Νέων Μέσων της Πολυτεχνικής Σχολής της Ζυρίχης (ZHdk) το διάστημα 2016-2019. Το 2019 ανακηρύχθηκε Αναπληρώτρια Καθηγήτρια στην Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στην τέχνη της περφόρμανς. Κεντρικό στοιχείο της πρακτικής της είναι η συστηματική διερεύνηση της περφόρμανς ως ένα συνεχώς εξελισσόμενο πεδίο της κοινωνικής και της οπτικής ζωής, συνδεδεμένο αν και διακριτό από τη διαλεκτική της αναπαράστασης που συναντάται στις παραστατικές τέχνες. Εκτός από το μέσο της περφόρμανς, το έργο της εμπεριέχει την συγγραφή, την γλυπτική, το βίντεο, την εγκατάσταση και το σχέδιο. Συχνά η δουλειά της χαρακτηρίζεται από τη διαρκή της εμπλοκή σε πολιτικά κινήματα, την πάλη και την επαναξιολόγηση των εννοιών της αυτονομίας, της ενδυνάμωσης και της αυτο-οργάνωσης.
Το 2014 δημιούργησε τον ημι-δημόσιο/ημι-ιδιωτικό χώρο Ύλη[matter]HYLE, (hyle.gr), στο κέντρο της Αθήνας. Αυτή την περίοδο, συνεχίζει την ερευνητική της πρακτική αυτο-θεραπείας και ανάρρωσης “ΙΑΣΗ”, με την υποστήριξη τριών ιδρυμάτων τέχνης: Mimosa House (Λονδίνο), ΤΑΥΡΟΣ (Αθήνα) και το De Appel (Άμστερνταμ). Η μονογραφία της δημοσιεύθηκε από το Sternberg Press σε ακολουθία με τις αναδρομικές εκθέσεις “Georgia Sagri Georgia Sagri” στο Kunstverein Braunschweig και “Georgia Sagri and I” στο Portikus, Φρανκφούρτη.
Το έργο της έχει παρουσιαστεί διεθνώς σε πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ άλλων: DESTE Prize: An Anniversary Exhibition, 1999-2015, Cycladic Museum, Athens, Greece (2017); Bread and Roses, Museum of Modern Art, Warsaw, Poland (2016); The Eccentrics, SculptureCenter, New York, USA (2016); Secret Surfaces, KW Institute for Contemporary Art, Berlin, Germany (2016); exhibita.ch/EAT THE TOOL, Forde, Geneva, Switzerland (2015); my first science fiction book, Religion, KW Institute for Contemporary Art, Berlin, Germany (2015); Mona Lisa Effect, Kunsthalle Basel, Basel, Switzerland (2014); Williamsburg 2013 at ProBio, Expo 1: New York, MoMA PS1, New York, USA (2013); SALOON: There is no country in our hearts, Museum Of Modern Art, Warsaw, Poland (2013); Luminous Interval: The D. Daskalopoulos Collection, Guggenheim Bilbao, Spain (2011); Live Portfolio at the Grand Openings: Return of the Blogs, MoMa, New York, USA (2011); OWEN, Macedonian Museum, Thessaloniki, Greece (2011); This is a party at Panic Room, The Dakis Joannou Collection, DESTE Foundation, Athens, Greece (2006).
Έχει συμμετάσχει στις διεθνείς εκθέσεις documenta 14 (2017), Manifesta 11 (2016), Istanbul Biennial (2015), Lyon Biennial (2013) and Whitney Biennial (2012), Biennial 3: Thessaloniki Biennial (2011), Athens Biennial (2007).
– – –
Exposed to the Unknown: Paul B. Preciado and Georgia Sagri in conversation
MOUSSE 58
https://georgiasagri.com/wp/wp-content/uploads/2020/10/PRECIADO-SAGRI-DOUBLE.pdf
In public squares and spaces everywhere, we cross the shadows and stroll under the gazes of bronze conquerors and national heroes, sitting horseback or striding boldly, arms in hand. Anchors of ideology, these monuments honor the victors of history, as Walter Benjamin called them – those who step on and over the defeated, in an unbroken chain of domination stretching back into the mists of time. But the politics of remembrance are caught in the force field of violence, and the dead are called to both sides in the class war. The combat of cultures of the dead is integral to the struggles of the living, and therefore “not even the dead will be safe,” as Benjamin put it, “if the enemy wins.” Heroic memorials have become the flashpoints of contemporary struggles over the interpretation of history, all the more so as fascist mass movements establish themselves across Europe and much of the world. This talk looks at some recent episodes in a history of iconoclastic class struggle in so-called public space, from the interventions of the Situationist International following May 1968, to the 1998 dismemberment of the Spanish conquistador Juan de Oñate by an anonymous indigenous collective in New Mexico, to the antifascist mobilization against the 2017 Unite the Right rally at the statue of Confederate general Robert E. Lee in Charlottesville, Virginia.
Gene Ray is a critical theorist and Associate Professor at Geneva School of Art and Design. He is the author of Terror and the Sublime in Art and Critical Theory, and is coeditor of Art and Contemporary Critical Practice: Reinventing Institutional Critique and Critique of Creativity: Precarity, Subjectivity and Resistance in the ‘Creative Industries’. His essays and co-authored texts have appeared in Third Text, South as a State of Mind, Historical Materialism, Radical Philosophy, Monthly Review, Left Curve, Brumaria, Nordic Journal of Aesthetics, and Yale Journal of Criticism, as well as in numerous edited volumes.
Δευτέρα 21 Μαΐου 2018, 19:00. Σχεδιαστήριο 5. Τμήμα Αρχιτεκτόνων. Εργαστήριο Τέχνης / Αρχιτεκτονικής στη Δημόσια Σφαίρα
Η Εύα Γιαννακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Ιθάκη. Έχει ζήσει στο Βερολίνο, τη Νάπολη, την Βαρκελώνη και την Κων/λη ενώ αυτή την περίοδο διαμένει στην Αθήνα όπου εργάζεται. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε μουσεία, ιδρύματα, γκαλερί, φεστιβάλ, αυτοσχέδιες δομές και δημόσιους χώρους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, Material Art Fair (Πόλη του Μεξικού, 2017), Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, (Equilibrists show, 2016), Athens Biennale 2015-2017 OMONOIA (2016), Ίδρυμα Rosa Luxemburg, Bερολίνο (ατομική έκθεση, 2015), MPA-B, Berlin (2015 και 2014), Excentricités 3 και 6 Performance Festival, Besançon (2015 και 2012), Action Field KODRA, Θεσσαλονίκη, (2012), και 3rd Art Biennale MIET, Θεσσαλονίκη (2011). Έχει συνεπιμεληθεί εικαστικά projects, ενώ το 2013-2014, ήταν διοργανωτικό μέλος της Βερολινέζικης πλατφόρμας MPA-B (Month of Performance Art, Berlin). Είναι μέλος του ΤWIXTlab, ενός χώρου που τοποθετείται μεταξύ τέχνης, ανθρωπολογίας και καθημερινής ζωής.
Στον απόηχο των εκλογών του 2016 στις ΗΠΑ, του Brexit και της παγκόσμιας κλιμάκωσης του εθνικιστικού λαϊκισμου, είναι εμφανές ότι το παραλήρημα και η κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού εμφανίζεται ταυτόσημη με το παραλήρημα και την κρίση της φιλελέυθερης δημοκρατίας και της κουλτούρας της. Και ενώ η καπιταλιστική κρίση δεν ξεκινά από την τέχνη, η τέχνη έχει την ικανότητα να αντανακλά και να ενισχύει τις επιδράσεις της θετικά και αρνητικά.
Σε συνέχεια του επιδραστικού βιβλίο του, του 2010, “Dark Matter: Art and Politics in the Age of Enterprise Culture ( Σκοτεινή Ύλη: Τέχνη και Πολιτική στην Εποχή της Κουλτούρας της Επιχειρηματικότητας)”, ο Sholette επιχειρεί έναν κριτικό διάλογο με συλλογικότητες καλλιτεχνών, αντι-ιδρύματα, και ακτιβιστικές ομάδες, ώστε να προσφέρει μια διορατική και σε πρώτο πλάνο περιγραφή των σχέσεων μεταξύ της πολιτικής και της τέχνης εντός της νεοφιλελεύθερης κοινωνίας. Ο Sholette προσφέρει ξεκάθαρα παραδείγματα της βαθειάς εμπλοκής της τέχνης με τον καπιταλισμό: τις υπέρογκες τιμές που επιτυγχάνουν εικαστικοί που υποθάλπουν πιστά τις οικονομικές ελίτ, την πλήθυνση των μουσείων που συμβάλλουν στον παγκόσμιο ανταγωνισμό για την προσέλκυση κεφαλαίου ανάμεσα σε πόλεις, και την παράξενη σχέση ανάμεσα στην τέχνη και την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη που επαναχαράζει το αστικό τοπίο.
Με πρόλογο της καταξιωμένης συγγραφέα Lucy R.Lippard και εισαγωγή από τον θεωρητικό Kim Charnley, το νέο βιβλίο του Gregory Sholette “Delirium and Resistance (Παραλήρημα και Αντίσταση)” αντλεί υλικό από πάνω από τριάντα έτη κριτικών δημόσιων συζητήσεων και πρακτικών από τον εικαστικό χώρο και πέρα, ώστε να ιστορικοποιήσει και να υποστιρήξει την παράδοση του ακτιβισμού στην τέχνη, η οποία εμπλέκει ριζοσπαστικά, και συχνά παράληρηματικά, τις τέχνες με τους πολιτικούς αγώνες.
http://www.plutobooks.com/display.asp?K=9780745336848&st1=sholette&sf1=kword_index%2Cpublisher&sort=sort_pluto&m=2&dc=4
http://gregsholette.tumblr.com/
Panos Kouros
Performative archiving in Kosmos. Preliminary remarks.
Lecture at the Kolloquium at Humboldt-University
Institut für Musikwissenschaft und Medienwissenschaft
Fachgebiet Medienwissenschaft
11.5.16
At the junction of performative urbanism and art in the public sphere,sonic arts and archival media studies, /Kosmos/ project relies on a methodof real-time archiving of public space that I have termed ‘performative archiving action’. Works areundertaken in Kosmos, Berlin and Neos Kosmos, Athens, in the different contexts of urban regeneration pressures in these neighborhoods. Archiving is conceived as performance creating conditions for emerging public sphere(s); linking acting persons, dispersed publics, different localities through specific actions of documenting/ classifying/ re-using/ re-contextualizing data, and made public as a continuum across web interfaces and interhuman dispositions. The performative aspect relates to both human performing tasks and the internal generative operations of the archive.
Campus Novel
[Ινώ Βαρβαρίτη, Γιάννης Δελαγραμμάτικας, Φωτεινή Παλπάνα, Γιάννης Σινιόρογλου και Γιάννης Χειμωνάκης]
Counter-hierarchies
Σειρά Διαλέξεων Τέχνη / Αρχιτεκτονική στη Δημόσια Σφαίρα
Τρίτη 15 Δεκεμβρίου στις 4:30 στο Σ5
Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Πατρών
Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου
Για τον Bruce
Super 8 | Slides | Τετράδια
Διαλέξεις Εργαστηρίου Τέχνης / Αρχιτεκτονικής στη Δημόσια Σφαίρα
Τρίτη 8 Δεκεμβρίου στις 4:00 στο Σ5
Τμήμα Αρχιτεκτόνων Πανεπιστημίου Πατρών
Featuring leading theorists in the field, the symposium demonstrated the vital importance of architecture’s political dimension
How is architecture political? That was the question being asked at the Architecture Exchange’s second annual symposium, this year held at the Architectural Association. The respondents, each of whom made a half-hour presentation on the subject, included Reinhold Martin (Director of the Buell Center in New York), Pier Vittorio Aureli (cofounder of Dogma and teacher at the AA), Ines Weizman (specialist in Soviet-era dissident architecture) and Sarah Whiting (Dean of Rice Architecture School, Houston). However, the star of the event was undoubtedly Chantal Mouffe, one of the world’s leading political theorists (as demonstrated by book titles like Agonistics: Thinking the World Politically, On the Political and The Return of the Political).